Eén van de beste duikstekken bij ons in de buurt was bij een klein laag eilandje (Juraid Island?), niet meer dan max. 2 mtr hoog, met lage begroeiing, maar met een prachtig mooi zandstrand. Er was niets wat bescherming kon bieden tegen de felle zon, zodat dus alles van huis meegebracht moest worden. We gingen met een sleepboot van het werk een klein uurtje varen en als de boot voor anker lag werden de mensen en spullen met een rubber boot, een Zodiac, naar het eilandje gebracht. De kinderen konden aan boord van de sleepboot heerlijk vanaf het dak van de kajuit duiken, ze waren er uren zoet mee. Het duiken zelf was er wel aardig, er waren in de zandige bodem toch nog aardige rotspartijen, zodat het koraal daarop kon hechten wat dan weer koraalvissen aantrok. Het nadeel was dat je altijd afhankelijk was van een sleepboot met bemanning.
Edwin duikt van de voor anker liggende sleepboot.
Het eilandje was niet meer dan een zandplaat met wat lage begroeiing. Links op de foto was al een tijdelijk camp opgeslagen.
Hoewel er heel veel duik equipment voor het werk, dus ook voor de duikclub aanwezig was, was er in die tijd helaas niemand die een onderwater camera had. Er zijn dus geen onderwater opnames gemaakt, wat wel jammer is natuurlijk, want het water was kraakhelder. Het duik materiaal was goed, professioneel maar uiteraard wel naar die tijd en voor beroepsduikers. Ik had, heb hem nog steeds, een overall gekocht in Jubail, eigenlijk meer tegen bescherming van rotsen en beton, dan voor de kou. Op de foto te zien lijk het er ook op dat ik geen lifevest omhad, we deden daar niet zo moeilijk, maar had uiteraard wel gemoeten.
In m'n groene overall in zee, alles onder het motto Jump & Joy.
Na een lekkere duik met de sleepboot terug naar Jubail, een voorraadje koraal gescoord, dat had eigenlijk niet gemoeten.
Er was door VHC heel veel gedaan aan laten we zeggen 'buitenwerkse aktiviteiten'. In het compound zelf was een zwembad met apart kinderbad, een bowlingbaan, 2 tennisvelden enz. Ook voor de watersporters was er veel geregeld, zo waren er een flink aantal van een 2-tal type zeilboten en een flink aantal surfplanken aangeschaft. Wij hadden aan het water bij de Stabit Yard een eigen strandje gecreërd waar de containers stonden met de zeilboten en surfplanken. Er werd druk gebruik gemaakt van het strandje, maar helaas na een halfjaartje moest het worden gesloten omdat de dames van VHC door werkers van diverse bedrijven met verrekijkers werden begluurd en de Saoudische autoriteiten zijn streng in die dingen.
Als je iemand op een surfplank zomaar ziet weg surfen, ben je al gauw geneigd te denken 'oh, is dat alles, dat lijk me niet zo moeilijk'. Er was in het begin van het werk een collega van het Plant Department uit Rotterdam over en op een vrije dag maakte hij op ons strandje een surfplank gereed en surfde er gelijk mee weg. Een paar weken later gingen wij ook weer naar het strandje en ik besloot ook even te gaan surfen, met de gedachte van 'wat die lange kan dat zal mij ook wel lukken'. Maar het is als met zoveel dingen, surfen is niet moeilijk maar je moet wel een paar basis dingen weten en daarmee oefenen. Ik had die surfplank klaar in het water, stapte erop en donderde er nog harder vanaf dan dat ik erop geklommen was. Om een lang verhaal kort te houden, ik bleef het uiteraard proberen maar door de aflandige wind kwam ik steeds verder van ons strandje af en de vermoeidheid begon ook te tellen. Een aantal honderden meters van ons strandje was een landtong van het werk van Stevin en ik besloot maar daarheen te zwemmen met de surfplank vooruit duwend en veronderstellend dat ze me wel snel met een boot op zouden halen.
Wat ik uiteraard niet wist was dat er op het strandje ondertussen grote paniek was uitgebroken omdat één van de tijdelijke mensen van het hoofdkantoor, op het strandje een hartaanval had gekregen en men met man en macht probeerde met reanimatie hem weer tot leven te wekken. Direct is toen ook onze dokter gehaald, maar alle inspanningen ten spijt moch het helaas niet meer baten, hij overleed ter plaatse.
Ik was me van dat alles niet bewust en dacht er al over om maar naar ons strandje terug te zwemmen en de surfplank later maar op te halen. Na een paar uur, toen de rust weer wat was teruggekeerd, maakte Riet iemand opmerkzaam dat ik al die tijd daar aan de overkant zat en of ze misschien even een bootje konden sturen. Surfen heb ik die jaren in Jubail niet meer geprobeerd, maar toen wij voorgoed in Nederland terug waren heb ik met de kinderen bij ons in een plas bij Oosterhout alsnog een cursus surfen gevolgd.
Als je iemand op een surfplank zomaar ziet weg surfen, ben je al gauw geneigd te denken 'oh, is dat alles, dat lijk me niet zo moeilijk'. Er was in het begin van het werk een collega van het Plant Department uit Rotterdam over en op een vrije dag maakte hij op ons strandje een surfplank gereed en surfde er gelijk mee weg. Een paar weken later gingen wij ook weer naar het strandje en ik besloot ook even te gaan surfen, met de gedachte van 'wat die lange kan dat zal mij ook wel lukken'. Maar het is als met zoveel dingen, surfen is niet moeilijk maar je moet wel een paar basis dingen weten en daarmee oefenen. Ik had die surfplank klaar in het water, stapte erop en donderde er nog harder vanaf dan dat ik erop geklommen was. Om een lang verhaal kort te houden, ik bleef het uiteraard proberen maar door de aflandige wind kwam ik steeds verder van ons strandje af en de vermoeidheid begon ook te tellen. Een aantal honderden meters van ons strandje was een landtong van het werk van Stevin en ik besloot maar daarheen te zwemmen met de surfplank vooruit duwend en veronderstellend dat ze me wel snel met een boot op zouden halen.
Wat ik uiteraard niet wist was dat er op het strandje ondertussen grote paniek was uitgebroken omdat één van de tijdelijke mensen van het hoofdkantoor, op het strandje een hartaanval had gekregen en men met man en macht probeerde met reanimatie hem weer tot leven te wekken. Direct is toen ook onze dokter gehaald, maar alle inspanningen ten spijt moch het helaas niet meer baten, hij overleed ter plaatse.
Ik was me van dat alles niet bewust en dacht er al over om maar naar ons strandje terug te zwemmen en de surfplank later maar op te halen. Na een paar uur, toen de rust weer wat was teruggekeerd, maakte Riet iemand opmerkzaam dat ik al die tijd daar aan de overkant zat en of ze misschien even een bootje konden sturen. Surfen heb ik die jaren in Jubail niet meer geprobeerd, maar toen wij voorgoed in Nederland terug waren heb ik met de kinderen bij ons in een plas bij Oosterhout alsnog een cursus surfen gevolgd.
Zeilen
Het duiken in Saoudi Arabie was een beetje tweeslachtig. Aan de ene kant was het water in de Perziche Golf glashelder en heerlijk van temperatuur. Aan de andere kant was er praktisch geen koraal en uiteraard dan ook geen koraalvissen. De Rode Zee waar gigantisch veel koraal is en daardoor prachtig om te duiken, was stomweg te ver weg om even een duik te doen op je ene vrije dag in de week.
Toch is er vrij veel gedoken in en rond Jubail. Dat kwam ook doordat er voor het VHC werk vrij veel beroeps-duikers nodig waren, hoofdzakelijk Engelsen, die in hun vrije tijd een afdeling hadden opgericht van de British Sub Aqua Club (BSAC), wij waren de Jubail Divers, branch 957. Deze mensen organiseerde voor de vele liefhebbers duikcursussen en namen zelf ook examens af. Het duik equipment dat VHC voor het werk nodig had, was zo uitgebreid dat menig duikclub daar jaloers op geweest zou zijn. Van dit equipment werd dan ook door de duikclub dankbaar gebruik gemaakt. In het compound was een container ingericht met een vulcompressor en een groot aantal flessen en ander duik equipment. Het werk alleen al beschikte over 4 decompressie tanks, ze waren uiteraard voor de beroepsduikers, maar toch in geval van nood ook voor de amateur duiker.
Ik was ook lid geworden van de British Sub Aqua Club en heb ook maar gelijk mijn 2e brevet gehaald, na mijn 1e op Curacao, met het idee van beter mee verlegen dan erom verlegen. Het was voor zo'n kleine gemeenschap toch nog een aardige club geworden want veel mensen vonden het wel een aardige tijdsbesteding. Het oefenen werd gedaan in het zwembad in de compound en de theorie lessen in een klaslokaal van de school.
Toch is er vrij veel gedoken in en rond Jubail. Dat kwam ook doordat er voor het VHC werk vrij veel beroeps-duikers nodig waren, hoofdzakelijk Engelsen, die in hun vrije tijd een afdeling hadden opgericht van de British Sub Aqua Club (BSAC), wij waren de Jubail Divers, branch 957. Deze mensen organiseerde voor de vele liefhebbers duikcursussen en namen zelf ook examens af. Het duik equipment dat VHC voor het werk nodig had, was zo uitgebreid dat menig duikclub daar jaloers op geweest zou zijn. Van dit equipment werd dan ook door de duikclub dankbaar gebruik gemaakt. In het compound was een container ingericht met een vulcompressor en een groot aantal flessen en ander duik equipment. Het werk alleen al beschikte over 4 decompressie tanks, ze waren uiteraard voor de beroepsduikers, maar toch in geval van nood ook voor de amateur duiker.
Ik was ook lid geworden van de British Sub Aqua Club en heb ook maar gelijk mijn 2e brevet gehaald, na mijn 1e op Curacao, met het idee van beter mee verlegen dan erom verlegen. Het was voor zo'n kleine gemeenschap toch nog een aardige club geworden want veel mensen vonden het wel een aardige tijdsbesteding. Het oefenen werd gedaan in het zwembad in de compound en de theorie lessen in een klaslokaal van de school.
Een zeilwedstrijd met een beetje matige wind.
Het was altijd gezellig druk op ons strandje.
Duiken in Saoudi Arabie
Mijn zeilcapaciteiten waren nog indrukwekkender dan mijn surf kwaliteiten. Toen wij van het strandje op het werk weg moesten, konden we met heel ons ´hebben en houwen´ gebruik maken van het strand van een Koreaans bedrijf. Er werd ook hier weer flink van de zeilboten gebruik gemaakt en ook wij zouden weer eens gaan zeilen. Ik had afgesproken om samen met een bevriende schipper te gaan zeilen, maar aangekomen op het strand bleek het nogal hard te waaien. Mijn zeil maat zei dat het te hard waaide en hij niet mee zou gaan, dat was wel jammer maar niet getreurd een andere schipper wilde wel zeilen, dus wij tuigden een zeilboot op en kozen het ruime sop. Het eerst halfuurtje ging het vrij goed, maar de wind werd alsmaar sterker en op een gegeven moment ging het goed fout. Bij het gijpen ging de boot om en niet gewoon om maar ook nog op zijn kop. Op zichzelf hoef dat geen drama te zijn, maar de kuststrook waar wij voeren was net iets minder diep dan onze mast lang was, zodat bij het deinen van de golven de mast iedere keer op de bodem kwam. Toen wij eindelijk de boot op het droge hadden was de mast, om in auto termen te spreken, total loss.
