Op zondag 4 april 1976 om 5 uur in de morgen vertrokken wij, Riet en ik, Inge en Edwin met Riet d’r vader en moeder, die bij ons op vakantie waren, vanuit Richards Bay, via een mooie omweg, naar Holland. Voor mij zat het werk bij RB6 erop, dus gingen we weer terug naar Nederland. Mijn schoonouders waren deze laatste weken bij ons op vakantie geweest en het leek ons een leuk idee om Afrika af te sluiten met een reis naar het toenmalige Rhodesië (het huidige Zimbabwe) en Botswana. Ikzelf moest nog een weekje achterblijven om de laatste zaken op het werk te regelen en om bij het inpakken van onze persoonlijke spullen aanwezig te zijn.
Zo zag het reisprogramma eruit:
4 april: dag 1 - vertrek van Jan Smuts Airport naar de Victoria Falls, blijven 2 dagen in Victoria Falls Hotel.
5 april: dag 2 - ’s morgens Rainbow tour lang de Falls, ’s middags Sunset Cruise.
6 april: dag 3 - reis per bus door Chobe National Park naar Chobe Game Lodge.s’Middags safari tour.
7 april: dag 4 - ’s morgens vrij te besteden. In de middag gaan we aan boord voor een Sundowner Cruise.
8 april: dag 5 - terug naar Victoria Falls Airport voor vlucht naar Wankie. Door naar Wankie Safari Lodge.
9 april: dag 6 - ’s morgens vrij te besteden. In de namiddag een begeleide Discovery Trail (foot safari).
10 april: dag 7 - ’s morgens vliegen we terug naar Victoria Falls Airport en vliegen daarna terug naar Johannesburg.
4 april: dag 1 - vertrek van Jan Smuts Airport naar de Victoria Falls, blijven 2 dagen in Victoria Falls Hotel.
5 april: dag 2 - ’s morgens Rainbow tour lang de Falls, ’s middags Sunset Cruise.
6 april: dag 3 - reis per bus door Chobe National Park naar Chobe Game Lodge.s’Middags safari tour.
7 april: dag 4 - ’s morgens vrij te besteden. In de middag gaan we aan boord voor een Sundowner Cruise.
8 april: dag 5 - terug naar Victoria Falls Airport voor vlucht naar Wankie. Door naar Wankie Safari Lodge.
9 april: dag 6 - ’s morgens vrij te besteden. In de namiddag een begeleide Discovery Trail (foot safari).
10 april: dag 7 - ’s morgens vliegen we terug naar Victoria Falls Airport en vliegen daarna terug naar Johannesburg.
Nadat we hartelijk afscheid hadden genomen van Liesbeth en na haar bedankt te hebben voor alle werk wat ze voor ons heeft gedaan, gedurende onze jaren in Zuid Afrika, reden we in een busje van RB6 naar het vliegveld van Durban. Vanaf Durban vlogen we in een uurtje naar het ’Jan Smuts Airport’, het latere ’Johannesburg International Airport’ en tegenwoordig heet het ’OR Tambo International Airport’, vernoemd naar een vroegere voorman van de verzetsbeweging ANC. Wij werden hier door een vertegenwoordiger van het reisbureau ontvangen.
Vervolgens in een busje naar een vliegtuig van Air Rhodesia en ongeveer 1,5 uur later landen we op een klein vliegveldje vlakbij de Victoria Falls in Rhodesia. Vanuit het vliegtuig is de regenwolk al op 30 km afstand te zien, meestal omkranst met één of meer regenbogen. Een busje van het hotel stond al te wachten en werden we vanaf het vliegveld naar het hotel gereden. De Victoria Falls zijn de grootste watervallen ter wereld, zij vormen een watergordijn van 1.708 mtr breed en 110 mtr hoog en hebben een maximale valhoogte van 128 mtr. Afhankelijk van het seizoen stort er 9,1 miljoen liter water per seconde. Ze zijn gelegen in de Zambezi, op de grens tussen Zambia en Zimbabwe.
De Falls werden herontdekt door de beroemde Schotse missionaris en ontdekkingsreiziger
dr. David Livingstone op 17 nov. 1855.
Later schreef hij over de Falls:
"Geen enkel ander uitzicht in Engeland kan de schoonheid hiervan overtreffen" en ook "zulke lieflijke beelden moeten de engelen met bewondering bekeken hebben tijdens hun vluchten"
dr. David Livingstone op 17 nov. 1855.
Later schreef hij over de Falls:
"Geen enkel ander uitzicht in Engeland kan de schoonheid hiervan overtreffen" en ook "zulke lieflijke beelden moeten de engelen met bewondering bekeken hebben tijdens hun vluchten"
Het hotel was fantastisch, het was het in 1904 gebouwde legendarische oud Engelse ’The Victoria Falls Hotel’. Buiten op het terras maar ook vanuit het zwembad, kon je de olifanten aan de bosrand zien lopen. Eén van de olifanten kon niet zo gauw bij de bovenste bladeren van een boom komen, maar de oplossing was al snel gevonden, de hele boom dan maar even om.
The Victoria Falls Hotel waar wij logeerden, is een prachtig oud Engels koloniaal hotel...
...de lobby van dit schitterende hotel, doet een beetje stijfjes aan, echt British...
...zo ook de antiek ingerichte leeskamer ademt nog de sfeer van Britse Imperium.
Het typische aan dit bandje was, dat alle instrumenten van hout waren.
Dat noem ik nog eens een ontvangst!
Na ons snel even opgefrist te hebben gingen we direct een eerste wandeltochtje maken richting de Falls. Mijn schoonouders bleven op het terras van het hotel achter en genoten van het prachtige uitzicht. Ze hadden hier ook een mooi uitzicht op de brug die Rhodesië met Zambia verbindt. Na de lunch brachten we een kort bezoek aan de locale handnijverheid. In diverse gebouwtjes waren allerhande met de hand vervaardigde hout steen- leer- en koperen voorwerpen te zien en te koop. Ook was er een lokaal bandje om de Zimbabwaanse sfeer te proeven.
Edwin en Inge moeten even poseren voor een foto bij de Main Falls, hoog 83 mtr. Bij maximale watertoevoer komt de regenwolk 450 mtr hoog.
Meestal zijn er ook prachtige regenbogen te zien. Het beste is de Falls in regen kleding te bekijken. Let op je foto of film apparatuur!
De Victoria Falls zijn één van de 7 natuur wereld wonderen. In het regenseizoen (februari tot juli) stort er als een gesloten gordijn ca. 500.000 m3 water per minuut naar beneden in het ongeveer 60 mtr brede ravijn. De waterval is groter dan de Niagara in Noord-Amerika.
Tijdens de overstromingen van 1958 was het zelfs 700.000 kubieke meter per minuut. In de droge periode oktober/november is dit nog ’slechts’ ca. 20.000 m3. De donderende watervallen veroorzaken een op regenval lijkende neerslag en met die warmte erbij, is het dan een echt tropisch klimaat.
Tijdens de overstromingen van 1958 was het zelfs 700.000 kubieke meter per minuut. In de droge periode oktober/november is dit nog ’slechts’ ca. 20.000 m3. De donderende watervallen veroorzaken een op regenval lijkende neerslag en met die warmte erbij, is het dan een echt tropisch klimaat.
De Falls worden gevoed door de Zambezi River, deze rivier ontstaat in berggebieden in het noorden van Zambia en gaat via Angola naar het zuiden. De laatste jaren is er sprake van een verminderde watertoevoer, sommige zeggen al, wie dit wereldwonder in al zijn grootsheid nog wil zien moet snel zijn.
In de directe omgeving van de Falls is een tropisch regenwoud ontstaan.
Bronzen standbeeld ter ere van
Dr. David Livingstone
Dr. David Livingstone
Edwin, Inge en Riet voor de Main Falls.
Hier ook weer zo’n prachtige regenboog.
Hier ook weer zo’n prachtige regenboog.
Door de relatief nauwe uitgang heeft het water de rotsen tientallen meters diep uitgeslepen.
In een treinrijtuig midden op de brug een paar weken voor onze komst, waren er nog onderhandelingen tussen Ian Smith (de toenmalige leider van Rhodesia) en de leiders van de zwarte bevolkingsgroepen geweest. Of de nog steeds in functie zijnde president Robert Mugabe daar toen ook van de partij was, is mij niet bekend. Deze brug is in 1905 geopend en was jarenlang de grootste ter wereld. Hij heeft een totale overspanning van 250 mtr en een hoofdoverspanning van 156,5 mtr.
De brug, over de kloof net naast de waterval, is een onderdeel van een onvoltooid plan, bedacht door Cecil Rhodes, waarnaar Rhodesia is genoemd, om een spoorlijn aan te leggen die zou gaan van Kaapstad in het zuiden van Zuid-Afrika naar Cairo in het noorden van Egypte. Door oorlogen en ander politiek gedoe is het er nooit van gekomen. Nu is Victoria Falls het eindpunt van de lijn, tevens een grenspost en wordt nu gebruikt om, god beter het, te bungeejumpen. Maar, het is wel de diepste bungee-jump ter wereld, dat dan weer wel.
De brug, over de kloof net naast de waterval, is een onderdeel van een onvoltooid plan, bedacht door Cecil Rhodes, waarnaar Rhodesia is genoemd, om een spoorlijn aan te leggen die zou gaan van Kaapstad in het zuiden van Zuid-Afrika naar Cairo in het noorden van Egypte. Door oorlogen en ander politiek gedoe is het er nooit van gekomen. Nu is Victoria Falls het eindpunt van de lijn, tevens een grenspost en wordt nu gebruikt om, god beter het, te bungeejumpen. Maar, het is wel de diepste bungee-jump ter wereld, dat dan weer wel.
Later in de middag maakten we een boottocht stroomopwaarts de Zambezi op. Het is een enorm brede rivier, in de regentijd wel zo’n 2 kilometer breed, nu was hij aanzienlijk smaller. ’s Avonds werd ons een tribal-dance bij fakkel licht aangeboden met aansluitend een groots opgezette barbecue.
De Victoria Falls Bridge is in 14 maanden gebouwd en was gereed in 1905. Hij verbindt Zimbabwe met Zambia.
Oorverdovend is het lawaai als je dichtbij komt. Vooral in de regentijd zeer indrukwekkend.
De Baobab, of zoals de Engelse zo mooi zeggen ’Upside Down Tree’. Deze was, toen wij er waren, al 700 jaar oud, omtrek 10 meter, de dikste boom van Zimbabwe, volgens het bordje.
In de middag maakte we nog een boottochtje, maar helaas door de regen was er van de beloofde mooie zonsondergang niets te zien. Pa kijkt onverstoorbaar door z'n kijker de rest kijkt wat sippig.
Na een prima nachtrust en een daarop volgend heerlijk typisch Engels ontbijt werden we met het hotel-busje van Zimbabwe naar Botswana vervoerd.
Het was een tocht van ongeveer twee uren en gedurende deze rit reden we voor een groot gedeelte langs de oevers van de Zambezi.
We passeerden ook het 4-landenpunt, de z.g. Caprivi strip, voor het vervolg van onze reis, zie bij: Botswana
Het was een tocht van ongeveer twee uren en gedurende deze rit reden we voor een groot gedeelte langs de oevers van de Zambezi.
We passeerden ook het 4-landenpunt, de z.g. Caprivi strip, voor het vervolg van onze reis, zie bij: Botswana
Een prachtig plaatje van regenbogen zoals er veel zijn bij de Victoria Falls. Het lijkt wel of de regenbuien door de boog worden tegengehouden.
